کارگردان «گیجگاه»: بچه‌های سینمای ایران مظلوم هستند+ فیلم

عادل تبریزی در گفت وگو با خبرنگار سینمایی ایرنا درباره چالش‌های سینماگران جوان و کار اولی‌ها اظهار داشت:‌ کسی که تصیم به تولید فیلم سینمایی می گیرد از زمان تصمیم، بر حسب تجربیات و شرایط اجتماعی و اقتصادی کشور و شرایط اقتصادی خانوادگی خودش به همراه شرایط روحی و سنی، مشخص می شود که مسیرش چگونه است.

تجربه و شرایط سختی را طی کردم

او افزود: از زمانی که تصمیم گرفتم فیلم اول سینمایی‌ام را بسازم تا زمانی که این فیلم اکران شد، هشت سال طول کشید. من هشت سال عمرم برای فیلم اول سینمایی‌ام که «گیجگاه» بود رفت. این که درست یا غلط، نمی دانم. خودم هم تجربه و شرایط سختی را طی کردم. از زمانی که تصمیم گرفتم فیلمنامه کار را همراه با ارسلان امیری بنویسم و بعد به اکران برسانیم، واقعا پروسه به شدت سخت و مشقت‌باری برای من بود.

تبریزی گفت: وقتی که سینما را در سن کم شروع می‌کنی، به تو می‌گویند اگر یک فیلم کوتاه بسازی و در جشنواره‌ها مطرح شوی، تمام است و راه برای تو در سینما باز است. فیلم کوتاه را می‌سازی و مطرح می‌شوی. بعد، یک‌دفعه می‌گویند که تو اگر بتوانی فیلم اول سینمایی‌ات را به عنوان نمونه با یک پروداکشن خوب بسازی و چند بازیگر حرفه‌ای هم بیاوری دیگر کار تمام است. در ادامه، می‌گویند اگر فیلم اولت به جشنواره فجر راه پیدا کند،‌ دیده شود و منتقدها آن را دوست داشته باشند، تمام است.

کارگردان «اجل معلق» گفت:‌ به فجر می‌آیی، یک سری کار را دوست دارند و یک سری هم ندارند. حالا می‌گویند اگر کاندید شوی و جایزه بگیری تمام است. این هم که اتفاق افتاد باز می‌گویند، این فیلم باید اکران شود که تو تثبیت شوی و این بار کار تمام است. می‌جنگی که فیلم را اکران کنی و این کار را انجام می‌دهید، این بار می‌گویند که اگر فیلم بفروشد تمام است.

وی افزود:‌ زمانی هم که فیلم را ساختی به نقطه صفر برمی‌گردی. خیلی‌ها فیلم اول سینمایی ساخته‌اند اگر فیلم دوم سینمایی‌ات را بسازی و به اکران برسانی می‌توانی در چرخه اقتصادی سینما وارد شوی. نگاه که می‌کنی، می‌بینی در سینما انگار هنوز در مرحله اول هستی و استرس‌های یک جوان ۲۰ ساله را داری. انگار بزرگترین دستاورد تو همین است که شور و اشتیاق، عشق، امید و صبر را در خودت حفظ کنی. چه برای فیلم اول، چه دوم و چه ادامه مسیر، فیلم خوب یا بد بسازی و ناامید نشوی و هویت شخصی خودت را بغل و از آن چه در شکست و چه در پیروزی محافظت کنی.

عشق به سینما از دوران کودکی در من هیجان می‌آورد

تبریزی در این باره که این انرژی همیشه در وجودت بود یا سینما آن را در تو ایجاد کرده؟ اظهار داشت:‌ عشق به سینما از دوران کودکی در من هیجان می‌آورد و این هیجان دستاوردی شد برای من که دست‌کم اگر سنم بالا می‌رود، ریشم سفید می‌شود و سالخورده می‌شوم، اما این عشق و هیجان به سینما را در خودم نگه دارم و کودک درون خودم که عاشق سینماست را در خودم حفظ کنم و اکنون این عشق به سینما مثل بچه ۱۰ ساله است.

او درباره این که چه سالی را برای خودت قرار داده بودی که به یک فیلمساز خوب تبدیل شوی؟ گفت: من به فیلمساز خوب و بد بودن فکر نمی‌کنم. من فقط برایم مهم است که در سینما بتوانم دوام بیاورم. فیلم بسازم و با عشق و علاقه تولید کنم و اکنون در این میان، فیلمی امکان دارد تبدیل به فیلمی خوب و فیلمی هم تبدیل به فیلم بد و همچنین فیلمی، متوسط شود.

من به عنوان فیلمساز باید از تمام کارهایی که می‌سازم دفاع کنم

وی گفت:‌ اما من به عنوان این فیلمساز باید از تمام کارهایی که می‌کنم دفاع کنم. عاشقانه کارهایم را دوست داشته باشم و انرژی آن کارها و تجربیات را برای خودم نگه دارم و در مسیر به پیش بروم. به این فکر نمی‌کنم که اکنون به من بگویند یک فیلمساز خوب یا بد. برای من مهم است که در سینما دوام بیاورم.

تبریزی همچنین در این باره که در کارهای خودت از تجربیات سینما استفاده می‌کنی. این چقدر به خودت کمک می‌کند و افقی که برای خودت در نظر گرفتی تاثیرگذار بوده است؟ اظهار داشت: قطعا بزرگان تاریخ سینمای ایران و اساتید این سینما کارهایی کرده‌اند و واقعا سینمایی که تولید کرده‌اند، فیلم‌های تاثیرگذاری که ساخته‌اند، ‌قطعا کلیت سینما و همه ابعاد آن و ابعاد جامعه، نتوانسته از آنها مراقبت کند.

وی توضیح داد:‌ از جریانی که در سینمای اجتماعی که آقای کیمیایی و جریانی که خانم بنی اعتماد و زنده‌یاد داریوش مهرجویی و بزرگان سینما راه انداختند،‌ فقط باید قدردانی کرد، قدر آنها را دانست و آثارشان را مرور کرد تا دوباره شور و شعف سینما در تو زنده شود.