شاید این مطالب برایتان مفید باشد
به گزارش ایرنا، فوتبال ایران روزهای عجیبی را سپری می‌کند، روزهایی نه چندان امیدوارکننده و البته بسیار تلخ. در فصل نقل و انتقالات هستیم و همه روزه اخبار مأیوس‌کننده‌ای می‌شنویم. قحطی بازیکنِ خوب بیداد می‌کند و لیگ از استعداد تهی شده است. به جز چند مورد، بازیکن جوانی نمی‌بینیم که بیاید، قد علم کند، سری بین سرها پیدا کند و به قول فوتبالی‌ها در لیگ بترکاند.
کمبود بازیکن را این روزها که پنجره نقل و انتقالات زمستانی هنوز بسته نشده و تیم‌ها می‌توانند نقاط ضعف خود را تقویت کنند، به وضوح مشاهده می‌کنیم. آمار آرمان رمضانی در استقلال، سرشار بود از ناکامی. او در تمام تورنمنت‌ها، روی هم ۱۷ بار در ترکیب استقلال قرار گرفت، ۷۰۹ دقیقه در زمین حضور داشت و فقط یک گل زد و یک پاس گل داد.
رمضانی مقابل شمس‌آذر، تنها گلِ خود را در نیم‌فصل نخست لیگ بیست و چهارم به ثمر رساند و برابر ملوان هم پاس گل داد. او که منتقدان بسیاری میان هواداران استقلال داشت، سرانجام در نقل و انتقالات زمستانی در لیست مازاد قرار گرفت و دوران حضورش در پیراهن آبی به اتمام رسید.
عجیب اینکه آرمان رمضانی با این آمار، همزمان مورد توجه چند تیم لیگ برتری قرار داشت. از ملوان و گل‌گهر بگیرید و به خیبر و ذوب‌آهن برسید. در نهایت اما رمضانی تصمیم گرفت به اصفهان برود و پیراهن ذوب‌آهن را بپوشد. او در آستانه ۳۳ سالگی و با این رزومه، همچنان مشتری‌های پر و پا قرص دارد. این عجیب نیست؟ نباید بگوییم ای دادِ بیداد؟
یکی دیگر از بازیکنانی که انتقالش به تیم‌های لیگ برتری عجیب و قابل تأمل بود، محمد عباس‌زاده است. او که نیم‌فصل اول فقط ۳ بار در ترکیب نساجی قرار گرفت، ۳۱ دقیقه در زمین حضور داشت و یک گل مقابل آلومینیوم به ثمر رساند، در انتقالی عجیب به ذوب‌آهن رفت تا شاید بتواند خط حمله این تیم را تقویت کند!
عباس‌زاده در ۳۴ سالگی هم مشتری دارد و می‌تواند در لیگ برتر قرارداد ببندد! این موضوع همانقدر که برای عباس‌زاده طعم شیرینی دارد، برای فوتبال ما تلخ و نگران‌کننده است.
اما نمونه‌ای دیگر. فوتبال ایران آنقدر خالی از ستاره شده که حتی برخی باشگاه‌های بزرگ حاضر هستند برای دریافت رضایتنامه یکی دو بازیکن متوسط، تا سقف ۲۵ میلیارد تومان هزینه کنند. روزگاری نه چندان دور، این مبالغ ( با در نظر گرفتن تورم ) را فقط برای رضایتنامه بازیکنانی می‌پرداختند که یا در ترکیب اصلی تیم ملی حضور داشتند و یا حداقل به اردو دعوت می‌شدند.
الان اما اوضاغ تغییر کرده و باشگاه‌های لیگ برتری برای تقویت یا بهتر بگوییم پر کردنِ لیست خود، دست به هر خریدی می‌زنند و با بازیکنانی قرارداد امضاء می‌کنند که در تیم‌های قبلی خود، نه کارایی داشته‌اند و نه بازدهی! لیگ ایران ستاره ندارد اما نقل و انتقالات زمستانی بهانه‌ای بود تا بیشتر به این موضوع پی ببریم و البته غبطه بخوریم که چرا به چنین وضعیت اسفباری دچار شده‌ایم؟ واقعاً چرا؟
منبع
