شاید این مطالب برایتان مفید باشد
به گزارش ایرنا، دهلران، این سرزمین همیشه آشنا در خاطرات و سالنامه دفاع مقدس، این روزها قصه تازه‌ای می سراید، شهری که روزگاری در گرمای نفس‌گیر مرداد و در جانفشانی مردمانش، مقابل رژیم بعثی ایستادگی کرد، حالا در سرمای این روزهای اسفند ایلام، میزبان نفس‌های گرم و هنرمندانه‌ای است که با تئاتر و هنر، از گذشته می‌گویند و به آینده می‌نگرند.
اینجا دهلران است، جایی که تاریخش به رنج و امید گره خورده است، مردمانش در روزگاری نه چندان دور، ۱۸ روز جانانه در مقابل دشمن ایستادند و یادمان شهدای شرهانی، در دل این سرزمین، امروز زائرگاه عاشقان راه ایثار و مقاومت است.
اما این بار، این شهدا و این تاریخ، از قاب دیگری روایت می‌شوند؛ هفتمین دوره جشنواره ملی تئاتر شرهانی، از پنجم تا هشتم اسفند، هنرمندان ایرانی را گرد هم آورده است تا در کنار تماشاگران با کوله‌باری از خاطره ها و فرهنگ‌های گونه گون، نمایشی از زندگی، عشق و ایثار را به خیابان‌های دهلران بیاورند.
وقتی خیابان، تماشاگه راز می‌شود
جشنواره تئاتر شرهانی تفاوتی چشمگیر با بسیاری از دیگر رویدادهای هنری دارد؛ اینجا خبری از صحنه‌های پر زرق‌وبرق سرسراهای تئاتر نیست، خیابان‌ها نقشی متفاوت گرفته‌اند،«بوستان شقایق» بوی دیگری دارد و هر گوشه‌ای از شهر می‌تواند صحنه‌ای برای زنده‌ترین روایت‌ها باشد.
هنرمندان در میان خنده‌ها و اشک‌های مخاطبانشان گام برمی‌دارند و از نزدیک، داستان‌های واقعی را به جان کسانی می‌خوانند که هر روز خود را بخشی از این تاریخ می‌دانند.
تماشاگران، مردمان خونگرم دهلران هستند؛ کسانی که خیابان‌ها را پر کرده‌اند و صحنه‌ها را هر لحظه با جان خود کامل‌تر می کنند، تماشای این مردم در حلقه‌هایی گرم و صمیمی، گویی همان قلب تئوری هنر خیابانی است؛ هنری که در کف خیابان‌ها نفس می‌کشد و بی‌واسطه‌ترین شکل از فرهنگ را برای همه به نمایش می‌گذارد.
هنرمندان خیابانی در قلب شهر
یکی از جذابیت‌های متفاوت تئاتر شرهانی، اجرای نمایش‌ها در خیابان‌های دهلران است، جایی که مردم به‌جای سرسراهای رسمی، در کف خیابان‌ها و بوستان های شهر گرد هم می‌آیند تا به‌صورت زنده تماشاگر هنرنمایی‌ها باشند.
بوستان شقایق – نزدیک کتابخانه عمومی سعدی- میزبان اصلی این اجراهاست و هر روز صدها نفر از مردم خونگرم دهلران با اشتیاق در حلقه تماشاگران قرار می گیرند.
این حضور پرشور مردمی، نه‌تنها به هنرمندان انگیزه می‌دهد، بلکه جلوه‌ای متفاوت از هنر را برای مخاطبان به ارمغان می‌آورد.
قصه اجراها؛ روزهایی که هنر جان گرفت
در پنجمین روز اسفند، با آغاز رسمی جشنواره، خیابان‌های دهلران شاهد جان گرفتن هنر خیابانی شد؛ در نخستین روز، چهار نمایش اجرا شد و در دومین روز، (ششم اسفند)، هنرمندان از شهرهای مختلف ایران روایت‌های خود را به صحنه آوردند.
«به توان نفسهایت» به کارگردانی آدینه رحیم‌نژاد از تهران، «سیگنال روی خط BTS» به کارگردانی مجتبی خلیلی از اصفهان، «بافنده» به کارگردانی فروزان حسینی از ملایر، «به نام مادر» به کارگردانی علیرضا شمس از اصفهان و «عاشقانه‌های زیر خاکی» به کارگردانی حسین نادری از کرمانشاه از جمله نمایش های خیابانی بودند که در کنار مردم دهلران، خاطره های تلخ و شیرین، عشق‌ها و امیدها را روایت کردند و خیابان‌ها به عرصه‌ای از زندگی تبدیل شدند.
اختتامیه، پایان یک فصل و آغاز فصلی دیگر
در این دوره از جشنواره، ۱۶ اثر از سراسر ایران به مرحله نهایی رسیده‌اند و هر کدام با زبان و نگاه خود، داستانی تازه روایت می کنند، پایانی باشکوه در هشتم اسفند، نقطه عطف این جشنواره خواهد بود؛ روزی که برگزیدگان معرفی می‌شوند و تلاش آنان در قاب افتخار ماندگار خواهد شد.
آنچه این جشنواره را متمایز می‌کند، نه تنها شکوه نمایش‌ها، بلکه روح زنده‌اش است که با خاطره ها، مردم و خیابان‌ها پیوند خورده است، دهلران، با خیابان‌هایی که به یاد سال‌ها مقاومتشان، حالا صحنه هنرنمایی هنرمندان تئاتر خیابانی شده است، جایی است که هر گوشه‌اش هنوز قصه‌ای برای روایت دارد.
تئاتر ملی شرهانی، جشنواره‌ای نیست که تنها بر روی صحنه و خیابان آغاز شده و پایان یابد؛ اینجا هنر، زندگی و تاریخ در یک جغرافیا به نقطه تلاشی مشترک رسیده‌اند.
دهلران این روزها نه تنها زیباتر است، بلکه گویی از میان خاطراتش زنده شده و صدایی تازه در گوش ایران نجوا می کند.
منبع
