اعتکاف روی تافتن از جهان نیست، زیست در جهانی روحانی‌ است!

اعتکاف خلوت سلوک، سکوت و کنش معنوی معتکف در دروازه حضور در پیشگاه «او» است! اعتکاف، نشان، رمز اشارت، بشارت و آیتی از «او» در جان آدمی بیدار می‌کند و روحش را در حریم «او» به اهتزاز در می‌آورد.

اعتکاف حضور در ساحت مقدس سرای الهی، روی تافتن از جهان نیست، بلکه دیدن و زیست جهان در ساحت و مرتبتی عمیقا معنوی و روحانی‌تر است.

اعتکاف رزق روحانی است که از سنخ قوت حیوانی نیست و معتکف کسی است که بر خوان ضیافت معنویت و مائده آسمانی بار یافته است که از جنس نور است که به لطف حق روزی بندگانش می‌شود.

رزق اصلی بشر نور خداست/ قوت حیوانی مر او را ناسزاست

شد غذای آفتاب از نور عرش/ مرحسود و دیو را از دود فرش

در شهیدان یرزقون فرمود حق/ آن غذا را نی دهان بد، نی طبق.

به برکت این رزق ملکوتی، جهان اهل اعتکاف، همواره سرشار از نشاط معنوی و روحانیت است.

معتکف کنش‌گر ایمان و ارادت خویش است و در نشئه حضور بر صحنه ایستاده و به ابدیت امیدوار است و می‌کوشد به خویشتن معرفت یابد و آن را در این جهان معنا کند و فهم نماید.

معتکف خود را مهاجر و مسافر مقام و مرتبتی دیگر می‌یابد و دلتنگ بازگشت به اقلیم و سپهری دیگر است. این نگاه به هستی، معرفت و ادراک آدمی را از حقایق فراخ‌تر و عمیق‌تر می‌سازد.

این همان چیزی است که عقلانیت آتشناک و مدنیت مضطرب، انسان محور و منقطع از ملکوت از آن تهی شده و فاصله گرفته است.

از سویی ساحت اعتکاف ساحت استغفار است که از نیکوترین و احسن اعمال در ماه رجب باشد. چون که در این سلوک معنوی مجالی برای اندیشیدن بیشتر به خود، افکار خود، انگیزه، توان، کاستی و عقب‌ماندگی‌های خود است.

رهاورد این تفکر و تأمل، گناه آگاهی است. چون گناه آگاه است، به طلب گذشت و غفران از غفلت‌ها و خودفراموشی‌ها و خودخواهی‌ها، خلودپنداری در بهشت پنداری این گیتی شائق است، چون بدین حقیقت واقف می‌شود که هدر رفت سرمایه و عمر آدمی جز با عذر به درگاه «او» بردن و از «او» استمداد طلبیدن برای جبران، گریزی نباشد و از این رو استغفار نه صرف جاری شدن کلمه و عبارتی بر زبان باشد بلکه مدد جستن از حق و عزیمت و آغازی دوباره و حرکتی نو است.

اگر اعتکاف حرکت و عزیمت به سوی مراتب الوهی، قدسی و متعالی باشد، آدمی هر اندازه به سپهرهای الهی و قدسی و متعالی‌تر وجود نزدیک‌تر و مقرب‌تر، گناه‌ آگاه‌تر خواهد بود و تلاش می‌کند تا از حجاب و غبارش برهد.

از دیگر سو، معتکف زائر است! شاید بدین سبب ماه رجب تلاقی امر زیارت و اعتکاف شده و به هر دو فضیلت یافته است.

معتکف هم‌چون زائر در ساحت‌های قدسی و روحانی یعنی مساجد، سکون و قرار و حضور می‌یابد، از این‌رو او هم زائر است چون هر وجود و یا هر مکان و زمانی که محمل و تجلی‌گاه امر الوهی واقع شده‌ باشد و یا بهره‌ای از ساحات و مراتب امر قدسی و الوهی برده باشد، یا آن‌که آن را واسطه فیض قدسی بیابیم، در پیشگاه “او” زائر و آن‌جا زیارت‌گاه خواهد بود.

از نگاه اشراقی و عرفانی، اماکن مقدس، مولود تلاقی امر زیبا و قدسی‌اند. از این‌رو حضور در ضیافت اعتکاف، حضور زایرانه در محضر اوست و این حضور غفلت زدا و دور شدن از نفسانیت و تولد انسان نورانی است.

به میزانی که توفیق تحصیل معرفت و درک جمال وجلال محبوب در این ضیافت شود، یاد یار و خیال معشوق با همه سوز و گدازهایی که به تجربه در آمده، اشتیاقی در جان و لوح وجود آدمی مشتعل می‌سازد که همه عمر شهد گوارایش زیست او را عاشقانه و با نشاط و با یاد یار شیرین کند و توشه‌ای برای زیست و حیات معقول و الوهی فراهم سازد.

سر من مست جمالت دل من دام خیالت گهر دیده نثار کف دریای تو دارد ز تو هر هدیه که بردم به خیال تو سپردم. که خیال شکرینت فر و سیمای تو دارد. غلطم گر چه خیالت به خیالات نماند.

همه خوبی و ملاحت ز عطاهای تو دارد. چنان زیست نماید که همه عالم رخ او بیند و هرکسی و در هر سرا و منظر بلکه همه آفاق وجه او بیند. “وَ لِلهِ الْمَشْرِقُ وَ الْمَغْرِبُ فَأَیْنَما تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللهِ إِنَّ أللهَ واسِعٌ عَلیمٌ. ”