شاید این مطالب برایتان مفید باشد
به گزارش گروه علمی ایرنا از پایگاه اطلاع‌رسانی کازموس/ Cosmos، در حالیکه تنش‌ها بین اخترفیزیکدانان در مورد محاسبات یکصدساله ادوین هابل (اخترشناس آمریکایی، ۱۸۸۹ تا ۱۹۵۳) در مورد سرعت انبساط جهان ادامه دارد، دن اسکلنیک، دانشیار فیزیک دانشگاه دوک آمریکا در این مورد می‌گوید این دیگر تنش نیست و به بحران تبدیل شده است.
اسکولنیک یکی از اعضای گروه تحقیقاتی است که سرعت گسترش جهان هستی را اندازه‌گیری کرده‌اند. تحقیقات آنها فرضیه‌های پیشین را تأیید می‌کند؛ اینکه جهان سریع‌تر از پیش‌بینی‌های الگوهای نظری و حتی سریع‌تر از آنچه فیزیک می‌تواند توضیح دهد، در حال گسترش است. این اختلاف در میان فیزیکدانان به تنش هابل معروف شده است.
این موضوع از حدود ۱۰۰ سال پیش محل بحث اخترشناسان و کیهان‌شناسان بوده است. ادوین هابل اولین کسی بود که در سال ۱۹۲۹ کشف کرد جهان در حال انبساط است. حالا این گروه از محققان اخترشناس، نتایج تحقیقات خود را در نشریه اخترفیزیکی/ The Astrophysical Journal Letters منتشر کرده و استدلال‌های قوی‌تری برای سرعت انبساط جهان ارائه داده‌اند.
اسکولنیک در مورد موضوع تنش هابل آن را به عنوان تلاش برای ساختن نمودار رشد کیهان توضیح می‌دهد و می‌افزاید: می‌دانیم اندازه کیهان در مه‌بانگ (بیگ‌بنگ) چقدر بوده است، اما نمی‌دانیم چگونه به اندازه‌ای فعلی رسیده است؟ تصویر کلی و فعلی کیهان، نشان دهنده محل فعلی جهان است که شامل کهکشان راه شیری و همسایگان آن می‌شود. مدل استاندارد کیهان‌شناسی منحنی رشد است که این دو (جهان فعلی و جهان اولیه) را به هم متصل می‌کند. اما مشکل اخترشناسان این است که تناقض‌هایی در فرضیات اولیه این دو، یعنی جهان فعلی و جهان قبلی وجود دارد. این وضعیت به نوعی نشان می‌دهد مدل کیهان‌شناسی ما ممکن است درست نباشد.
اندازه‌گیری جهان به یک نردبان کیهانی (یا سلسله‌ای از یافته‌های علمی) نیاز دارد که شامل روش‌های متوالی و مختلف برای اندازه‌گیری فواصل تا اجرام آسمانی باشد و هر روش یا «پله‌ای» بر روش قبلی برای تعیین صحت اندازه‌گیری قبلی متکی است.
نظام اندازه‌گیری که این گروه استفاده کردند، توسط گروه تحقیقاتی جداگانه‌ای با استفاده از داده‌های ابزار طیف‌سنجی انرژی تاریک (DESI) طراحی شده بود هر شب بیش از یکصدهزار کهکشان را از رصدخانه ملی کیت پیک در رصد دارد.
اسکلنیک معتقد است این نظام می‌تواند با فاصله نزدیک‌تری با خوشه کهکشانی کما یا گیسو طراحی شود ولی به طور کلی بخش واقعاً سختی را از تحقیقات مورد نظر را انجام داده است، اما پله اول در این نظام مفقود بود که او آن را به دست آورده است و وقتی داده‌های این نظام منتشر شده است، بی وقفه روی آن کار کرده است.
این گروه در نهایت و بعد از انجام تحقیقات مفصل به فاصله ای حدود ۳۲۰ میلیون سال نوری با خوشه کهکشانی کما یا گیسو در نزدیک‌ترین فاصله به زمین رسید، تقریباً در مرکز محدوده فواصل گزارش شده در طول ۴۰ سال مطالعات قبلی که نشانه ای اطمینان بخش از دقت آن است.
اسکولنیک گفت: این اندازه گیری مغرضانه نیست و ربطی به اینکه چگونه فکر می‌کنیم داستان تنش هابل به پایان خواهد رسید، ندارد.
منبع
